Diyaframı Kısmak Ne Demek? Bir Anın Derinliğinde Kaybolmak
Bazen hayat, içinde bulunduğumuz anın ne kadar güçlü olduğunu unutturur. Günler geçer, saatler hızla akar ve biz bir şeylerin farkına varmaya çalışırken, bir anda bir nefes alırız ve o anın büyüklüğü içinde kayboluruz. Kayseri’de, bir sabah, öylesine sakin bir günde, bir kelime duyduğumda o anı böyle hatırlıyorum. Hemen ardından aklımda yankılanan soruyla: “Diyaframı kısmak ne demek?” Ama önce biraz geriye gitmem gerek.
Bir Sabah, Bir Sohbet
O gün, dışarıda her şey normaldi. Gözlerim hala uykudan silinmemişken, kahvemi alıp pencerenin kenarına oturdum. Kayseri’nin soğuk sabahları, yüzümü dürtmek gibidir; bir yandan ürperir, bir yandan sıcak bir şey içmek istersiniz. Kahvemi yudumlarken, uzaktan gelen bir ses dikkatimi çekti. O ses, sevgilimden geliyordu. Sesindeki yumuşaklık, içimdeki huzursuzluğu biraz olsun alıyordu. Konu, işlerimizden açılmıştı; birbirimize yaşadıklarımızı anlatıyor, düşüncelerimizi paylaşıyorduk. Ve birden, “Bazen diyaframımı kısıyorum, biliyor musun?” dedi. Gözlerimi büyütüp, “Diyaframı kısmak ne demek?” diye sordum. O anın şaşkınlığını anlatmak zor. Bir kelime, bütün bir dünya gibiydi. İçimi saran duyguyu tarif edemiyorum. Sadece, ne kadar anlamlı olduğunu hissediyordum.
Bir Soru, Bir Anlam
O an, her şeyin anlamı değişti. Diyaframı kısmak, bir insanın hayata karşı takındığı tavrı anlatıyordu. O kelime, sanki yıllarca içinde biriktirdiği sıkıntıları, hayal kırıklıklarını, üzüntülerini içeriye hapseden birinin yaptığı hareket gibiydi. Bir şeyin ne kadar derinleşebileceğini o an düşündüm. Belki de bazen hayatta kalabilmek için nefesimizi kontrol etmemiz gerekiyor. İnsan, ağlamak istemediğinde ya da bir durumu anlamak istemediğinde diyaframını sıkar. O anki duygusal gerilimle mücadele eder. İçsel bir savaş verir.
Duygularımın Derinliklerine Yolculuk
Sevgilim bu kelimeyi tam olarak nasıl açıklamıştı? Hatırlamıyorum. Ama ne kadar yakın olduğumuzu o anda fark ettim. Diyaframı kısmak, aslında duygusal bir duruştu. Hepimizin zaman zaman başvurduğu bir korunma yöntemi. Bazen insanlar, çok derin bir acıyı, karmaşayı, korkuyu hissettiklerinde ne yapacaklarını bilemezler. Nefes almak zorlaşır, her şey daralır. Ve bir an gelir, “Diyaframımı kısmalıyım,” dersiniz. O anı geçirebilmek için, kendinizi korumak adına bir adım atmak istersiniz. Ama sonra, tekrar bir nefes alırsınız ve her şey yeniden başlar.
Bunu düşündüm. Hatta akşam saatlerinde, yalnız kaldığımda, kendimle yüzleşirken, belki de yıllardır içimde biriken bütün duygusal ağırlığı hissederek diyaframımı sıkmak zorunda kaldığımı fark ettim. Tıpkı o sabah sevgilimin söylediği gibi: Bir şeyler sarmaya başlar. İnsan, hayatta kalabilmek için bazen nefesini tutar, bazen de dişini sıkar. Ama sonra bir bakarsınız, bu basit hareket, bir tür savunma mekanizması haline gelir. Ve işte o an, bir şeylerin farkına varırsınız: Kendinizi korumak için ne kadar güçlü olmanız gerektiğini öğrenirsiniz.
Bir Başka Sabah, Bir Başka Soru
Bir hafta sonra, o sabahki sohbetin izleri hâlâ aklımda. Kendimi daha iyi anlamaya başlamıştım. Hayat bir şekilde hep bir mücadele, bir karşılaşma, bir nefes alışverişi gibiydi. O gün, bir arkadaşım bana başka bir soruyla geldi: “Gerçekten bir şeyi bırakmanın vakti geldiğinde nasıl anlayacağız?” O an, yine o sabahı hatırladım. Bazen diyaframı kısmak demek, sadece hayata karşı dik durmaya çalışmak demek değil; bazen de bırakmanın vakti geldiğinde, gerçekten bırakabilmek demekti. Her şeyin o kadar derin ve anlamlı olduğunu düşünürken, bazen basit bir nefes almak bile çok şey ifade ediyordu.
Sonuçta… Hayat, Bir Nefes Kadar Yakın
Sonuç olarak, diyaframı kısmak belki de hayatın bir anında en doğal reaksiyonlarımızdan birisidir. Ama bazen, o kadar sıkı tutarız ki nefesimizi, öyle bir noktaya geliriz ki, her şey daralmaya başlar. İnsanın içindeki gerilim birikir ve bir noktada dışa vurur. Diyaframı kısmak, bir tür içsel koruma duygusudur. Ama sonra, bir sabah bir kelimeyle, bir bakışla, bir hisle farkına varırsınız: Bazen biraz gevşemek, biraz nefes almak gerekir. Hayat da bu şekilde ilerler. Bazen, nefes alıp rahatlamak gerekiyor. Ve belki de en önemlisi, içsel bir rahatlıkla her anı daha kolay yaşayabilmektir.